بررسی تغییر عملکرد نوروفیزیولوژی شاخه های حرکتی عصب پرونئال عمقی در بیماران با پیچ خوردگی داخلی مچ پا

سابقه و هدف: ضایعات عناصر خارجی مچ پا به دنبال نیروی غیر طبیعی inversion و plantar flexion را پیچ خوردگی داخلی مچ پا می نامند. این عارضه در 30ـ10% بیماران غیر ورزش کار و در 80% بیماران ورزش کار راجعه می شود. تغییر عمل کرد عصب پرونئال عمقی به دنبال پیچ خوردگی داخلی مچ پا و بی ثباتی عمل کردی ناشی از آن یکی از دلایل مطرح در برگشت بیماری می باشد. بررسی سلامت شاخه های حرکتی عصب پرونئال عمقی در این دسته از بیماران غیر ورزش کار محور اصلی تحقیق حاضر می باشد. مواد و روش ها: در این بیماران بی ثباتی مکانیکی از طریق anterior drawer test و talar tilt test ارزیابی گردیده و 11 بیمار در هر درجه ی بی ثباتی مکانیکی 1 و 4 هفته پس از پیچ خوردگی مچ پا ارزیابی الکتریکی شدند. بیماران مزبور برای اولین بار به صورت یک طرفه آسیب دیده بودند، و از سمت سالم بیماران گروه کنترل گرفته شده است. ارزیابی الکتریکی عصب پرونئال عمقی شامل این موارد بوده است: 1- مطالعه ی سرعت هدایت حرکتی عصبی پرونئال عمقی در سه محدوده ی زانو، ساق و مچ پا. 2- ارزیابی فعالیت عضلانی در عضله ی تیبیال قدامی در دو مرحله ی استراحت و حداقل انقباض. یافته ها: در زمان تاخیر موج حرکتی در دو سطح زانو و مچ پا و تفرق زمانی در سه سطح زانو، زیر سر فیبولا و مچ پا در دو جلسه و سرعت هدایت حرکتی ساق در جلسه اول تفاوت معنی داری بین دو اندام وجود داشته و از طرفی تفاوت معنی داری بین درجات بی ثباتی مکانیکی یافت نشده است، هم چنین تفاوت معنی داری در فاصله ی فراخوانی عضله ی تیبیال قدامی در دو جلسه بین دو اندام و بین درجات بی ثباتی مکانیکی وجود داشته است. نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان می دهد در پیچ خوردگی داخلی مچ پا عصب پرونئال عمقی آسیب می بیند و پیش آگهی ضایعه ی عصبی با افزایش شدت بی ثباتی مکانیکی وخیم تر می شود